“Φίλε, η ζωή είναι ωραία!”

Με λένε Ιορδάνη και είμαι 32 ετών. Γεννήθηκα στην Αυστρία όπου ζούσαν και εργαζόντουσαν οι γονείς μου. Όταν ήμουν βρέφος, σκοτωθήκαν.
Γύρισα με τον 8χρονο αδελφό μου στο μέρος των γονιών μου, μία κωμόπολη κοντά στη Θεσσαλονίκη. Με μεγάλωσαν συγγενείς οι οποίοι για να μην αισθάνομαι μειονεκτικά, μου κάναν όλα τα χατίρια. Ήταν μία οικογένεια με αρχές, εγώ όμως ήμουν πολύ αντιδραστικός και δεν ακολουθούσα τους κανόνες τους. Ότι μου έλεγαν, έκανα το αντίθετο. Με την πονηριά μου τους χειριζόμουν όπως εγώ ήθελα, και γινόταν το δικό μου.
Ο αδελφός μου σκοτώθηκε σε τροχαίο όταν ήμουν 12 χρονών. Από τότε νόμιζα ότι όλοι με λυπόντουσαν κι ένιωθα διαφορετικός.
Άρχισα να προσπαθώ να κάνω παρέα με τους «στιγματισμένους». Τους θαύμαζα κι έτσι σαν διαφορετικός που ένιωθα, έπρεπε να ανήκω κάπου. Η πιο εύκολη πρόσβαση ήταν όλοι αυτοί οι «στιγματισμένοι», οι «διαφορετικοί», που πήγαιναν κόντρα στους νόμους.

Έτσι εντάχθηκα σε αυτή την ομάδα και στα 13 ξεκίνησα βενζίνη και κόλλες. Προσπαθούσα να πίνω και να πίνω, όλο και περισσότερο. Δεν είχα εξωτερικά συναισθηματικά ερεθίσματα και ενδιαφερόμουν μόνο για τον εαυτό μου και για κανέναν άλλον.

Ο εθισμός μου στις ουσίες ήταν προοδευτικός. Στα 17 μου δοκίμασα μαύρο. Έπινα με μανία. Στα 20 ξεκίνησα την ενδοφλέβια ηρωίνη. Τότε αρραβωνιάστηκα και πήρα τη μεγάλη περιουσία, που μου είχαν αφήσει οι γονείς μου, για να ξεκινήσω μία δικιά μου επιχείρηση. Μέσα στην επόμενη πενταετία τα έφαγα όλα σε χάπια, πρέζες και αλκοόλ.
Δεν έκανα τίποτα. Ότι πήγαινα να κάνω, καταστρεφόταν. Έδιωξα και την αρραβωνιαστικιά μου γιατί δεν άντεχα να την βλέπω να καταστρέφεται δίπλα μου. Πρώτη προτεραιότητά μου ήταν να βρίσκω τρόπους να κόψω αλλά η ίδια δε μπορούσε να με βοηθήσει, παρά μόνο εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου.
Το 2005 έκανα το πρώτο «off» από την πρέζα με τη βοήθεια ενός ψυχίατρου, όμως συνέχιζα να πίνω ότι ψυχοτρόπο υπήρχε. Αλκοόλ, μαύρο, χάπια και οτιδήποτε μπορούσε να με φτιάξει.
Μετά από διάστημα έξι μηνών νόμισα ότι πάτησα στα πόδια μου, αφού πίστευα ότι το πρόβλημά μου ήταν αποκλειστικά η ηρωίνη και αρραβωνιάστηκα για ακόμη μία φορά. Η αρρώστια του μυαλού μου έκανε πάρτυ. Βγήκαν τα ελαττώματά μου και προσπαθούσα να καλύψω το κενό μέσα μου με διάφορες μη φυσιολογικές συμπεριφορές. Σπατάλη χρημάτων, γυναίκες, διασκέδαση και εργασιομανία.
Έφυγα από το μέρος μου και πήγα Θεσσαλονίκη. Βρήκα δουλειά αφού πίστευα ότι εκεί τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και δεν θα ξαναέπεφτα στα ναρκωτικά. Ναρκωτικά θεωρούσα μόνο την ηρωίνη.
Βρήκα δουλειά σε μία κυριλέ επιχείρηση, όπου σύντομα πήρα υψηλή θέση. Όταν είχα ολοκληρώσει τους στόχους που είχα βάλει, ένιωθα επιτυχημένος και ότι δεν είμαι πλέον ναρκομανής, αφού δεν έπινα ηρωίνη. Την αρρώστια μου τη συντηρούσα με υποκατάστατα. Μια μέρα, μου μπήκε στο μυαλό να πιω πρέζα, αφού πίστευα ότι μπορώ πια να την ελέγξω.
Από εκείνη τη στιγμή μέχρι τις 4 Ιουλίου 2011 πήγα δύο φορές σε ψυχιατρείο στην Τουρκία και έκανα μόνος μου πολλές προσπάθειες, αλλά δεν έβρισκα τη λύση, όση θέληση κι αν είχα.
Έχασα τα πάντα από γύρω μου. Τους ανθρώπους που με μεγαλώσανε, τη δουλειά μου, τη σχέση μου και την αξιοπρέπειά μου. Πούλησα τα έπιπλα του σπιτιού μου, έκλεβα και λεηλατούσα οποιοδήποτε χώρο μπορούσα για να βρω το πιώμα μου. Μέχρι και το κορμί μου πούλησα και ήμουν διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για το πιώμα μου. Έκανα ζήτες και ζούσα στο δρόμο. Δε με ήθελε κανένας δίπλα του, κι εγώ δεν ήθελα κανέναν. Θυμάμαι τα χέρια μου μες στα αποστήματα από τα σούτια, και αίματα στα ρούχα μου.

Όταν ήρθα σε απελπιστική θέση, έσπασα την περηφάνια μου και ζήτησα βοήθεια από την «Όασις». Από εκείνη τη στιγμή η ζωή μου άλλαξε.

Βγήκα από την κόλαση και ήρθα στη ζωή.
Βρήκα την οικογένεια που έψαχνα τόσα χρόνια.
Βρήκα ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν.
Βρήκα τον Ιορδάνη που έψαχνα τόσα χρόνια στα ναρκωτικά.
Βρήκα τα χαμένα όνειρα που είχα μικρός και έσβησαν από τις ουσίες.
Μπορώ να ονειρεύομαι πάλι μία αξιοπρεπή ζωή.
Πλέον δεν παρακαλάω να πεθάνω, όπως τότε που έκανα στην χρήση. Παρακαλάω να ζήσω.
Σήμερα είμαι 16 μήνες και 17 ημέρες καθαρός απ’όλες τις ουσίες και συμπεριφορές. Σήμερα έχω ότι ονειρευόμουν πάντα.

Μια λύση στο πρόβλημά μου και αυτό το οφείλω στο Δαμιανό.
Φίλε, η ζωή είναι ωραία!