Μητέρα αλκοολικού και ναρκομανή

Με λένε Χρυσή. Ο γιος μου είναι αλκοολικός και ναρκομανής σε ανάρρωση. Έκανα αρκετό καιρό να ξεχάσω αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω. Θυμήθηκα την καθημερινή μου κόλαση για τις μάνες που έχουν παιδιά τα οποία βασανίζονται από κάποια εξάρτηση. Για να ξέρουν.

Πριν από 12 χρόνια είχα αρχίσει να διαισθάνομαι την αρρώστια του γιου μου. Ένα πρωί τον είχα δει με ένα ποτήρι στο χέρι και του είπα θα γίνεις αλκοολικός. Και αυτός και η αδελφή του με κοίταξαν σαν να ήμουν τρελή. Μακάρι να ήταν έτσι.

Το ένστικτο μου δυστυχώς επιβεβαιώθηκε.

Η αρρώστια του παιδιού μου επηρέασε όλη την οικογένεια. Με τον πατέρα του κοντέψαμε να σκοτωθούμε και να χωρίσουμε διότι ρίχναμε το φταίξιμο ο ένας στον άλλο. Οι συγγενείς μας έκαναν πέρα. Έλεγαν ότι στενοχωριόντουσαν πιο πολύ από εμένα να βλέπουν το παιδί μου σ’ αυτή την κατάσταση. Τον έχανα μπροστά στα μάτια μου και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Στο μυαλό μου ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω ποιος φταίει. Εγώ, εμείς, το παιδί μας; Ο πατέρας του είχε διαχωρίσει τη θέση του και απομακρύνθηκε. Εγώ ήμουν αφελής λόγω αγάπης. Με ρούφηξε ψυχικά και οικονομικά. Τον αγαπούσα τόσο που δεν μπορούσα να μην τον βοηθήσω. Του έκανα κακό όμως γιατί έτσι βυθίζονταν περισσότερο στο ποτό.

Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο είχα ταχυπαλμίες. Ποτέ δεν ήταν για καλό. Δανειστές μας περιτριγύριζαν όλη μέρα για να πάρουν τα χρωστούμενα τους. Με έπιαναν στον δρόμο. Έρχονταν στο σπίτι μας. Δεν τολμούσα να κάνω βήμα.

Ο γιος μου έχασε τη γυναίκα του, το σπίτι του, τη δουλειά του. Μόνο το ποτό δεν ξεκολλούσε από δίπλα του.

Άρχισα να πηγαίνω σε ομάδες ανώνυμων. Έμαθα να θέτω όρια στον εαυτό μου και τον γιο μου. Έπρεπε να τον κάνω να σταματήσει να με δουλεύει, να με έχει του χεριού του. Του απαγόρευσα να μου ζητάει λεφτά, ακόμα και τσιγάρα. Τον έδιωξα από το σπίτι όταν φοβήθηκα για την αδερφή του. Σταμάτησα να πηγαίνω εκεί που έμενε και να ελέγχω αν ήπιε, αν πήγε στη δουλειά, αν έφαγε, αν είναι καλά. Απομακρύνθηκα. Του καθάριζα μια φορά στις 15 μέρες χωρίς να είναι εκεί. Είχα να τον δω μήνες. Πονούσα όμως. Τα βράδια ξενυχτούσα και έκλαιγα. Δεν ήξερα που είναι, αν είναι ζει, αν είναι καλά. Δεν θέλω να θυμάμαι.

Ο πατέρας του ήταν αισιόδοξος. Πίστευε ότι θα επανέλθει. Έτσι και έγινε. Είχα ένα φυλλάδιο της Όασις και το άφησα στο τραπέζι του για να το δει. Με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι θα πάει. Δεν το πίστεψα. Μετά τα χιλιάδες ψέματα που μου είχε πει δεν μπορούσα να του έχω εμπιστοσύνη. Παρακαλούσα όμως να είναι αλήθεια.

Τώρα έχει πάρει μια καλή πορεία. Έχει αλλάξει εδώ και 1,5 χρόνο. Προσπαθεί. Και εγώ έχω αλλάξει γιατί όταν βλέπεις το καλό, αρχίζεις να ελπίζεις για κάτι καλύτερο. Η Όασις είναι μια πραγματική όαση. Εδώ και έξι μήνες συμμετέχω στις ομάδες και βλέπω το έργο που γίνεται. Οι γονείς μαζευόμαστε, συζητάμε ο καθένας για το δικό του πρόβλημα, ακούς τους άλλους, τον τρόπο σκέψης τους και μαθαίνεις πολλά. Ανακουφίζομαι βλέποντας τα παιδιά που είναι σε ανάρρωση. Χαίρομαι.

Ευχαριστώ πρώτα τον Θεό και μετά την Όασις.

Η αρρώστια του εθισμού δεν αξίζει για κανένα παιδί. Ποιος έφταιξε τελικά από την οικογένεια μας; Κανένας. Ο γιος μου προκάλεσε την αρρώστια του και μόνος του την πολέμησε και την πολεμάει. Εμείς είμαστε δίπλα του.