Ιστορία ενός αλκοολικού

Με λένε Νίκο και είμαι αλκοολικός. Η πρώτη μου γουλιά ήταν στα 13 μου χρόνια. Δούλευα στο μαγαζί του θείου μου και σε ένα ποτήρι είχε περισσέψει λίγο ουίσκι. Περιέργεια. Το ήπια και στον πάτο του ποτηριού άφησα τη ντροπή και τις αναστολές μου.

Μέσα μου τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο.

Από παιδί ήμουν μοναχικός. Το ποτό με άλλαζε. Μικρές ποσότητες στην αρχή και κρυφά. Γινόμουν πιο κοινωνικός, πιο βατός στους άλλους. Δεν ήμουν στην απ’ έξω.

Μεγάλωσα, σπούδασα, γνώρισα τη γυναίκα μου και πάντα δίπλα μου το ποτό. Δεν ενοχλούσε κανέναν γιατί έπινα όταν πίνανε και οι άλλοι. Το πρόβλημα ήταν γιατί το έκανα. Θα έβαζα το βράδυ, 2 – 3 ποτά για να χαλαρώσω ή για να βρω το θάρρος να διαφωνήσω με κάποιον, ακόμα και για καλύτερο σεξ. Και με βοηθούσε. Ήταν η βιταμίνη μου.

Επαγγελματικά, ήμουν στέλεχος σε μια αξιόλογη εταιρία και μπροστά μου είχα μεγάλες προοπτικές εξέλιξης. Ήξερα ότι με το αλκοόλ είχα μια ιδιαίτερη σχέση. Αλλά είχα το πάνω χέρι, είχα τον έλεγχο.

Έβλεπα πως ήταν οι αλκοολικοί, έβλεπα τον εαυτό μου και καταλάβαινα ότι εγώ δεν ήμουν έτσι. Και γιατί να είμαι; Αφού τα είχα όλα. Δουλειά που θα τη ζήλευαν πολλοί, μια σωστή γυναίκα, μια καλή ζωή και ένα ποτηράκι παραπάνω. Που είναι το κακό;

Το 1998 έγινε το μπαμ. Έπινα από τις 7 το πρωί πριν πάω στη δουλειά. Βότκα για να μη μυρίζει. Έπρεπε να φύγει το τρέμουλο για να οδηγήσω. Για να καθαρίσω το μυαλό μου. Το καθάριζα με σκουπίδια.

Μετά από έναν χρόνο έχασα τη γυναίκα μου και τη δουλειά μου. Απολύθηκα. Τα έχασα όλα. Έπινα όλη μέρα, όπου και αν βρισκόμουν. Πάλι όμως δεν ήμουν αλκοολικός.

Το 2002 κατέληξα να μένω σε ένα μικρό, κρύο και άθλιο δωμάτιο στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας. Ζητιάνευα, δανειζόμουν απ’ όπου μπορούσα, έφτασα να κλέβω για να πίνω. Πέρασα πολλά Χριστούγεννα τρώγοντας υπολείμματα που έβρισκα στα σκουπίδια. Είχα χάσει τον έλεγχο και το μυαλό μου. Έφτασα στον πάτο. Ή θα πέθαινα ή θα ζητούσα βοήθεια.

Ένα πρωί ήρθα τυχαία στην Όασις.

Παραδέχτηκα ότι ήμουν ένας αλκοολικός. Από την πρώτη στιγμή.

Στην Όασις με κέρδισαν οι άνθρωποι της. Πρώην εξαρτημένοι που τα είχαν καταφέρει. Ήθελα να γίνω ένας από αυτούς. Τους έλεγα μια κουβέντα και μου λέγανε δέκα για τα δικά τους προβλήματα και όσα είχαν περάσει. Ήξεραν τα βασανιστήρια μου γιατί τα είχαν ζήσει και εκείνοι. Ξεκίνησα να έρχομαι καθημερινά. Είχα θέληση και πίστη στο Θεό και ότι θα τα καταφέρω. Δίπλα στην Όασις, στα προγράμματα ανάρρωσης και αλληλοβοήθειας τα κατάφερα. Η επιτυχία των πρώην εξαρτημένων μου έδινε αυτοπεποίθηση.

Αυτοί ήταν τώρα η βιταμίνη μου. Τα βράδια που έφευγα σκεφτόμουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που βγήκαν από την κόλαση της εξάρτησης, που θέλουν να με βοηθήσουν και πιστεύουν σ’ εμένα.

Τώρα ξαναφτιάχνω τη ζωή μου.

Δουλεύω στην Όαση και η ζωή  μου κυλάει ήσυχα και με υγεία. Ξέρω ότι θα είμαι πάντα αλκοολικός σε ανάρρωση.

Είμαι νηφάλιος περίπου 1,5 χρόνο και  έτσι θα μείνω!