“Ο γιος μας ήταν χρήστης ναρκωτικών”

Ο γιος μας ήταν χρήστης ναρκωτικών. Πονούσα απίστευτα, φοβόμουν και ήμουν γεμάτη ενοχές.

Έχει περάσει αρκετός καιρός από την πρώτη επαφή μου με το Κέντρο Υποστήριξης Εξαρτημένων Ατόμων «Όασις» αλλά θα είμαι συνέχεια ευγνώμων σ’ αυτούς τους ανθρώπους που μας βοήθησαν.

Στην «Όασις» μ’ έφερε ο απίστευτος πόνος, φόβος, θυμός και η απόγνωση…

Είμαι μητέρα δύο παιδιών, εκ των οποίων ο ένας, ο Σωτήρης ήταν χρήστης ναρκωτικών. Αρκετά χρόνια πριν ανακαλύψουμε τον εθισμό του, βλέπαμε μαζί με τον πατέρα του και τον αδελφό του αλλαγές στον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του. Αν και υποπτευθήκαμε ότι αιτία αυτών ήταν οι ουσίες, αρνηθήκαμε να το πιστέψουμε. Αποκλείεται, είπα, ο Σωτήρης να παίρνει ναρκωτικά. Δε μπορεί να συμβαίνει σε μας. Εμείς είμαστε καλή οικογένεια. Ο Σωτήρης είναι έξυπνος, όμορφος, πήγε στα καλύτερα σχολεία, του παρείχαμε τα πάντα. Τότε ήταν 20 χρόνων.

Στα 30 του είχε ένα τρακάρισμα που μας προσγείωσε στην πραγματικότητα. Ο γιός μας ήταν χρήστης ναρκωτικών. Με χτύπησε κεραυνός. Πονούσα απίστευτα, φοβόμουν και ήμουν γεμάτη ενοχές. Εγώ φταίω έλεγα, κι εγώ έχω την υποχρέωση να τον κάνω καλά.  Πήγαμε σε 3 ψυχιάτρους. Όλοι του δίνανε φάρμακα. Ο τρίτος έδωσε και σε μένα, για να μπορέσω να αντέξω την κατάσταση, είπε. Αποτέλεσμα κανένα. Σταματούσε τη χρήση για ένα χρονικό διάστημα και ξανάρχιζε. Άρχισα να τον παρακολουθώ, να του δίνω χρήματα για να μην κλέψει, να τον χειρίζομαι, να κλαίω. Να τον βρίζω και μετά να τον αγκαλιάζω. Να τον διώχνω και μετά να τον εκλιπαρώ να γυρίσει. Έκανα ότι ήταν δυνατόν. Αποτέλεσμα κανένα. Ο Γιάννης όλο και χειροτέρευε. Το τίμημα που πλήρωσα προσπαθώντας να θεραπεύσω το γιό μου εγώ από τα ναρκωτικά ήταν ν’ αρρωστήσω σωματικά, να είμαι άδεια πνευματικά και νεκρή συναισθηματικά.

Ώσπου μια μέρα βυθισμένη στην κατάθλιψη, μη ξέροντας τι άλλο να κάνω, βλέπω στην τηλεόραση μια εκπομπή όπου μοιραζόντουσαν τις εμπειρίες τους με τον εθισμό 2 άτομα. Ο ένας ήταν ο κ. Δουίτσης, ιδρυτής της «Όασις». Νιώθω μέσα μου μια μικρή-μικρή φλόγα. Σκέφτομαι τη λέξη ελπίδα την οποία είχα παντελώς ξεχάσει. Είναι η στιγμή που γίνεται η ανατροπή στη ζωή μου. Αποφασίζουμε με τον άνδρα μου να ζητήσουμε βοήθεια. Στην πρώτη μας επίσκεψη στην «Όασις», μαζί με τη λέξη ελπίδα αρχίζω να ξεθάβω και τη λέξη πίστη. Ναί, εμπιστεύθηκα αμέσως το πρόγραμμα. Το γιατί δε μπορώ να το εξηγήσω. Άλλωστε την πίστη τη νιώθεις, δε μπορείς να την εξηγήσεις.

Παρόλο που ο γιός μας αρνιόταν πεισματικά ότι χρειάζεται βοήθεια, μπορώ και μόνος μου ισχυριζόταν,  εγώ με τον άνδρα μου πηγαίναμε στην «Όασις» 2 φορές την εβδομάδα επί 10 μήνες. Η επιμονή και η σταθερότητά μας να πηγαίνουμε, έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση και καθοδήγηση από τους ανθρώπους και την Ομάδα Γονέων, έφερε και τα αποτελέσματα.

Μετά από 10 μήνες ο Γιάννης ζήτησε βοήθεια. Έχει περίπου 1 χρόνο που αναρρώνει από τον εθισμό.

Συνεχίζουμε με τον άνδρα μου να συμμετέχουμε στις Ομάδες Γονέων, για εμάς πια. Πρώτον γιατί νιώθουμε ότι πρέπει να μοιραστούμε την εμπειρία μας και να στηρίξουμε άλλους γονείς, κάτι που μας βοηθά να θυμόμαστε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δύσκολη κατάσταση.

Προπάντων όμως έχω συνειδητοποιήσει ότι προσωπικά, θέλω και χρειάζομαι να βρίσκομαι στο δρόμο της πνευματικής ανάπτυξης. Ανεξάρτητα από το τι θα κάνει ο γιός μου, εγώ έχω δεσμευτεί να συνεχίζω την προσωπική μου ανάρρωση, από την αρρώστια του εθισμού.