ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΡΕΖΙΛΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΙΩΝ
Τέτοιες ξεφτίλες που έτρωγα…. Να μπεκροπίνω για μία γυναίκα. Να μη τολμώ να βγω από το σπίτι μου χωρίς το φλασκί με το τσίπουρο ή ό,τι άλλο έβρισκα για να μην με δουν με τα χέρια μου να τρέμουν….
Ολόκληρος άντρας στα 55 μου. Γερασμένος πριν την ώρα μου με βαθιές ρυτίδες να αυλακώνουν το πρόσωπό μου λες κι ήμουν 70. Τίποτα δεν είχα κάνει πέρα από το να διώχνω τον κάθε άνθρωπο που με πλησίαζε. Η μόνη που κατάφερνε να με ανεχτεί ήταν η αδελφή μου, κι αυτή τον τελευταίο καιρό είχε κουραστεί να με καθαρίζει, να μαζεύει τους εμετούς μου από το πάτωμα και τα σεντόνια, και να αντικαθιστά στο σπίτι αυτά που έσπαζα όταν θόλωνα από θυμό μες το μεθύσι μου. Ήθελα την γυναίκα μου πίσω αλλά και να συνεχίσω να πίνω. Με είχε διώξει κι από το μαγαζί. «Μην ξαναπατήσεις εδώ ρεζίλι μας κάνεις και διώχνεις τον κόσμο» μου είχε πει την τελευταία φορά. Κι ακόμα μία είχε αναγκαστεί να φωνάξει την αστυνομία γιατί είχα μπει μέσα μεθυσμένος κι έκανα φασαρία στο μαγαζί που ήταν γεμάτο κόσμο. «Δεν μπορείς να το κρατήσεις το μαγαζί όταν γίνεσαι έτσι». Μου έπαιρνε το ποτήρι με το τσίπουρο και το άδειαζε κι εγώ γινόμουν βίαιος. Φώναζα και απειλούσα μέσα στο ίδιο της το μαγαζί. Κάποτε ήμουν ο καλύτερος μάγειρας στην περιοχή. Αλλά ελαττωματικός στο μυαλό από τότε που με θυμόμουνα. Ζήλευα τους άλλους, ζήλευα παθολογικά την γυναίκα μου. Με έτρωγε η ζήλια μου. Δεν ήμουν ικανοποιημένος ούτε με τον εαυτό μου, ούτε με τα όσα είχα κάνει, ούτε με τον γάμο μου κι ας είχα μία τέλεια σύζυγο. Είχα μάθει να πίνω από μικρός και να κουκουλώνω τα συναισθήματα μειονεξίας που ένιωθα πάντα. Όταν την παντρεύτηκα δεν έπινα πολύ, η ζήλια μου όμως για την κάθε της κίνηση ειδικά όταν μιλούσε με τους πελάτες στο μαγαζί με έτρωγε. Και άρχισα πάλι να πίνω.
«Τα έχεις κάνει σαλάτα» μου έλεγε η αδελφή μου. Κι όταν η γυναίκα μου ετοίμασε μία βαλίτσα με τα ρούχα μου για να φύγω από το σπίτι επειδή δεν ήθελε να με βλέπουν τα κορίτσια μας, εγώ κόντεψα να γκρεμίσω ακόμα και τις πόρτες. Ήρθε η αστυνομία κι αμέσως η γυναίκα μου έκανε περιοριστικά μέτρα επειδή όπως είπαν ήμουν επικίνδυνος.
Ντρεπόμουν, κι όσο ντρεπόμουν τόσο έπινα. Μέχρι που κατέστρεψα εντελώς και την υγεία μου κι έφτασα στα πρόθυρα κίρρωσης του ήπατος. «θα πεθάνεις αν δεν το κόψεις, και ήδη είναι αργά» μου είπε ο γιατρός που ήταν και φίλος μου. «Κι οι κόρες σου;»
Τις κόρες μου σκεφτόμουν. Ήξερα ότι την γυναίκα μου την είχα χάσει μ’ αυτά που της έκανα. Τις κόρες μου όμως δεν ήθελα να τις χάσω, και πλέον κι αυτές δεν ήθελαν ούτε να με δουν. Χώρια που είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι ντρεπόντουσαν για μένα. Ντρεπόντουσαν που ήμουν ο πατέρας τους. Πώς να μην ντρέπονται, όταν κάθε φορά που έπινα έκανα φασαρίες όπου βρισκόμουν και μάλωνα με κάθε γνωστό. Ρεζίλι των σκυλιών.
Χρειαζόμουν αποτοξίνωση. Ήξερα ότι δεν πάει άλλο, αλλά δεν έβρισκα και το κουράγιο. Μία φορά το είχα προσπαθήσει με μία κλινική, αλλά μόλις βγήκα το πρώτο που έκανα ήταν να πιω.
Ήταν ο φίλος μου ο γιατρός που με έσπρωξε στην Όασις. Εγώ είχα πάρει απόφαση ότι δεν υπάρχει γιατρειά. «Ούτε στην αποφοίτηση της μικρής σου κόρης δεν θα είσαι εκεί για να την καμαρώσεις. Δεν θα χαρείς τίποτα από την ζωή τους, και δεν το αξίζουν, ούτε αυτές ούτε εσύ».
Πήγα, αφού πέρασα πρώτα από μία ιδιωτική κλινική για γενικές εξετάσεις και για την πρώτη βδομάδα της αποτοξίνωσης μου. Η αδελφή μου έκανε το παν για να με πείσει να μπω, κι αφού με πήραν στο πρόγραμμα της Όασις, μετά από ένα μήνα μου τηλεφώνησε για πρώτη φορά η γυναίκα μου και οι κόρες μου. Υπέφερα, αλλά το κατάφερα. Και στο κλειστό πρόγραμμα που μου προτάθηκε, πήρα πολλή βοήθεια, κι έκλαψα πολλές φορές, τόσο όσο δεν είχα κλάψει μία ολόκληρη ζωή. Ήμουν 55 αλλά μέσα μου ήμουν αδούλευτος σαν το μικρό παιδί. Ανώριμος, απαιτητικός απέναντι στους άλλους, αλλά εγώ δίσταζα να μπω στην θέση τους και να προσφέρω.
Μετά από 18 μήνες, εξακολουθώ να μην βάζω γουλιά στο στόμα μου. Θυμάμαι πώς ήμουνα κι ένα ρίγος διαπερνά την σπονδυλική μου στήλη. Η σχέση μου με την γυναίκα μου δεν αποκαταστάθηκε, αλλά σήμερα ξέρω το γιατί κι αναγνωρίζω το μερίδιο ευθύνης μου.
Οι κόρες μου είναι ακόμα επιφυλακτικές όμως τώρα μπορώ να κάνω το καλύτερο για μένα, κάνοντας μία νέα αρχή και με τον καιρό η σχέση μας θα βελτιωθεί. Έχω αποδεχτεί ότι η υγεία μου δεν θα είναι όπως πριν αρχίσω να πίνω, κι ότι με κάποιους από τους ανθρώπους που ήταν στη ζωή μου τα πράγματα δεν θα γίνουν όπως πριν, όμως αξίζει να δοκιμάσω. Για μένα και τις κόρες μου που έχουν το δικαίωμα να έχουν έναν πατέρα που να μη γίνεται ρεζίλι των σκυλιών όπου βρεθεί κι όπου σταθεί.
Ευχαριστώ κάθε φίλο που μου στάθηκε, όσους φίλους με έπεισαν να πάρω την απόφαση και τους συμβούλους μου στην Όασις.
Στάθης