ΜΕ ΛΕΝΕ ΓΙΩΤΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ
Χμμ… Τώρα πια όχι τόσο.
Μου πήρε χρόνο. Δυσκολεύτηκα πολύ. Συχνά έβαζα τα κλάματα και δυσκόλευα και τη ζωή των άλλων μελών και των συμβούλων στην Όασις.
«Τι βλακείες είναι αυτές που μου λένε» σκεφτόμουν συχνά. Νευρίαζα όταν μου έκαναν παρατηρήσεις και ήθελα κάθε τι που μου πρότειναν να κάνω, να γίνεται με τον δικό μου τρόπο. Έτσι ρε αδελφέ! Είπα να κόψω την πρέζα, όχι να μου βγει το λάδι.
«Δεν ξέρεις να βάζεις όρια στον εαυτό σου» μου λέγανε. «Φέρεσαι σαν να είσαι μία μικρή βασίλισσα».
Μα… ήμουν.. Οι γονείς μου φέρονταν πάντα σα να ήμουν μία μικρή βασίλισσα. Ήμουν η πριγκίπισσα του μπαμπά μου και το χαϊδεμένο παιδί της μαμάς μου. Νταξ… Με μάλωναν όταν αργούσα να γυρίσω σπίτι ή δεν γύρναγα καθόλου το βράδυ. Συνήθιζα να την βγάζω στο σπίτι κάποιου φίλου γιατί μπορούσαμε ελεύθερα να ακούσουμε τη μουσική που θέλουμε, και το πιώμα μας χαλαρά. Κατάλαβαν ότι παίρνω ναρκωτικά όταν με μάζεψε η αστυνομία για μικροποσότητα ηρωίνης.
Να μην λέω πολλά… Βρέθηκα στην Όασις, και η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα καθόλου. Μου την έδιναν στα νεύρα όλα αυτά τα ξενέρωτα άτομα που βρισκόντουσαν μαζεμένα εκεί μέσα, κι ήταν όλη μέρα μέσα στην προθυμία και την τρελή χαρά. Σαν στρατιωτάκια μου φαίνονταν. Είχα νεύρα το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, αλλά σύντομα έμαθα να τα συγκρατώ αλλά και πάλι να κάνω το δικό μου. Μέχρι που κάποια στιγμή, αφού είχα παραβιάσει πάνω από δυο φορές τους κανόνες, ο σύμβουλος μου είπε ότι αφού δεν ήθελα να δουλέψω με τον εαυτό μου, και ούτως ή άλλως δεν είχα καταφέρει να αλλάξω τίποτα στην συμπεριφορά και τον τρόπο σκέψης μου, ότι ήταν καλύτερο για μένα να αποχωρήσω. Και αποχώρησα.
Σύντομα ξαναβρέθηκα στην πιάτσα στην Αθήνα, όπου έπεσα με τα μούτρα στην πρέζα. Κι όχι μόνο. Μπλέχτηκα άσχημα και πραγματικά κινδύνεψα πολλές φορές. Ο τύπος με τον οποίο είχα τακιμιάσει, ήταν άσχημα μπλεγμένος αλλά το χειρότερο φερόταν πολύ άσχημα και σε μένα. Οι φίλοι του, το ίδιο. Είχα αρχίσει να νιώθω φριχτά μένοντας μαζί του σε εκείνη την τρώγλη. Τα βράδια που κοιμόταν, ευχόμουν να γινόταν κάτι και να μπορούσα να φύγω από εκεί γιατί δεν με άφηνε. Και σκεφτόμουν πόσο καλά ήμουν στην Όασις. Πόσο πολύ με αγαπούσαν και ήθελαν το καλό μου. Και πόσο μου έλειπαν οι γονείς μου. Που δεν τους είχα πάρει ούτε ένα τηλέφωνο. Ότι πέθαιναν από την αγωνία τους. Μέσα μου ήξερα ότι τους σκότωνα. Και για πρώτη φορά είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι σκότωνα και μένα. Είχα πάρει την κάτω βόλτα και δεν ήξερα πώς να το σώσω.
Μετά από δυο εβδομάδες ενοχών και μαρτυρίου που πια η πρέζα δεν μπορούσε να καλύψει όπως δεν μπορούσε να καλύψει και τα στερητικά μου, μαχαίρωσαν τον φίλο μου σε μία πλατεία. Έγινε μεγάλος τσαμπουκάς και τους μάζεψε η όλους αστυνομία. Βρήκαν ναρκωτικά στο σπίτι ενώ εγώ έλειπα, και ο φίλος μου από το Νοσοκομείο, μπήκε κατευθείαν στη φυλακή.
Ένιωθα φριχτά. Το μόνο που ήθελα ήταν να μπορούσα να γυρίσω σπίτι και να με δεχτούν πάλι πίσω στην Όασις. Ήμουν δύσκολος χαρακτήρας και το σκυλο-μετάνιωσα. Αυτή μου η εμπειρία όμως με μαλάκωσε. Με ταπείνωσε. Με έκανε να καταλάβω ότι πρέπει να μάθω να ακούω. Ότι πρέπει να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα.
Το ίδιο βράδυ τηλεφώνησα στους γονείς μου για πρώτη φορά μετά από καιρό, και μου έβγαλαν εισιτήριο επιστροφής το οποίο εγώ δεν μπορούσα να πληρώσω, αφού δεν είχα φράγκο ούτε για να φάω.
Με δέχτηκαν στο σπίτι με αγκαλιές και κλάματα, και ναι, με δέχτηκε και η Όασις για να αρχίσω και πάλι την θεραπεία μου, και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Η συμπεριφορά μου είχε αλλάξει εντελώς και ήμουν πια πρόθυμη να κάνω τα πάντα για να μάθω και να καταφέρω να αλλάξω. Ήταν τόσο εύκολο τελικά, αφού το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να αγαπήσω τον εαυτό μου.
Σήμερα μετράω καθαρή τέσσερα χρόνια. Εξακολουθώ να είμαι δύσκολος χαρακτήρας, όμως τώρα πια το πείσμα μου είναι για το καλό μου αφού με βοηθάει να πετυχαίνω τους στόχους μου και να εφαρμόζω όσα έμαθα στην Όασις για να καταφέρω να παραμείνω καθαρή στο υπόλοιπο της ζωής μου.
Γιώτα