ΚΑΠΟΙΑ ΛΑΘΗ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΚΡΙΒΑ

Δεν ζούσαμε πια, ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου. Εκείνος με προβλήματα υγείας και με χίλιες έγνοιες που είχαν να κάνουν με τη δουλειά του, κι εγώ με έναν μόνιμο κόμπο στο στομάχι εξ’ αιτίας των προβλημάτων των γιων μας. Και οι δύο στα ναρκωτικά. Πρώτα μπήκε ο μεγάλος, και σύντομα ακολούθησε κι ο μικρός. Προβλήματα, πολλά προβλήματα. Όλο ήθελαν χρήματα, όλο είχαν μπλεξίματα με το νόμο, όλο μας συζητούσαν οι γείτονες, κι είχαμε μία μόνιμη αίσθηση ότι οι πάντες μας λυπόντουσαν.

Δεν ζούσαμε. Δεν βγαίναμε πια. Δεν χαιρόμασταν τη ζωή, το σπίτι μας. Δεν είχαμε ούτε οικογενειακή γαλήνη, ούτε οικογενειακές στιγμές, ούτε τίποτα. Το χειρότερο ήταν ότι μαλώναμε αναμεταξύ μας για το ποιος έχει κάνει τα περισσότερα λάθη στην ανατροφή των παιδιών.

«Αστους βρε γυναίκα επιτέλους! Ολόκληρα γαϊδούρια έχουν γίνει πια. Άφησέ τους στην τύχη τους, αφού δεν ακούνε. Θα πεθάνουμε στο τέλος χωρίς να έχουμε προλάβει να χαρούμε τίποτα». Θύμωνα. Τούρκος γινόμουν μέσα μου για την αδιαφορία του. Πώς να τους άφηνα; πώς να σταματούσα να το σκέφτομαι; δηλαδή, τι να έκανα; την καρδιά μου πέτρα και να σταματούσα να φροντίζω τα παιδιά μου; με είχαν ακόμα ανάγκη, αφού δεν είχαν καταφέρει να πατήσουν γερά στα πόδια τους. Ήταν δύο ευαίσθητα παιδιά που δεν είχαν καταφέρει να ωριμάσουν. Ακόμα ζητούσαν από μας προστασία και ασφάλεια. Φαγητό και χρήματα.

«Δεν είναι μωρά Ελισάβετ! 30 και 28 χρονών γαϊδούρια δεν είναι μωρά! Να πάνε να δουλέψουν να δουν πώς βγαίνουν αυτά που ζητάνε να τους δώσουμε!»

«Αναίσθητε άνθρωπε!» Έτσι έλεγα μέσα μου. Και δώσ’ του καυγάδες. Και δώσ’ του ψυχρότητα και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι.

Μία φίλη που ήμασταν μαζί από τα χρόνια του Γυμνασίου, μου έλεγε συχνά ότι έπρεπε να κάνω κάτι, να επικοινωνήσω με κάποιον ειδικό, να μάθω πώς μπορώ να το διαχειριστώ. Να βρω ένα Κέντρο Απεξάρτησης και να απαιτήσω να πάνε. Μου είχε δώσει κι ένα φυλλάδιο από την Όασις. Τους το είπα. Τίποτα. «Ασε μας ρε μάνα» μου λέγανε. «Εσύ είσαι εδώ για μας, και στην τελική δεν είναι και τίποτα σοβαρό. Λίγο χασισάκι πίνουμε που και που».

Ήξερα ότι ήταν ψέμματα. Εγώ την είχα βρει τη σύριγγα καθαρίζοντας στο κενό πάνω στην ντουλάπα του. Κι άλλη μία φορά μία σκόνη. Αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Αρνιόμουν να το δεχτώ ότι τα δικά μου παιδιά έχουν φτάσει σ’ αυτό το σημείο αριστούχος της Γεωπονικής ο ένας και τελειόφοιτος του Μαθηματικού ο άλλος. Δεν ξυπνούσα. Δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου και να δω την πραγματικότητα. Και το θηρίο μεγάλωνε μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.

Όμως όταν κάποιος δεν θέλει να ξυπνήσει, ο Θεός θα στείλει πάντα κάτι για να τον βγάλει από τον ύπνο του. Να βάλει τέλος στην ανοησία του.

Βράδυ ήταν όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσε ο άντρας μου. Τον είδα να χλωμιάζει και να μην καταφέρνει να αρθρώσει λέξη. Κάποια στιγμή το ακουστικό του έφυγε από τα χέρια και τρέκλισε. Ακούμπησε στο έπιπλο του χωλ για να μην πέσει. Σκιάχτηκα. Μου έφυγε η ψυχή από το στόμα. Πετάχτηκα πάνω κι έπιασα το ακουστικό. Ο μεγάλος μου γιος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο από υπερβολική δόση. Δεν κατάφεραν να τον επαναφέρουν. Θεέ μου……

Δεν ζούσαμε. Είμασταν νεκροί από καιρό. Κι η ζωή άργησε μία μέρα για τον μεγάλο μου γιο. Κι είχα κι εγώ μέρος της ευθύνης. Όχι ο άντρας μου. Εγώ ήμουν που κάλυπτα την χρήση τους. Έπρεπε να κάνω κάτι για τον μικρό. Σοκαρίστηκε από τον θάνατο του μεγάλου κι ήταν δεμένοι. Πολύ δεμένοι.

«Δεν θα μείνεις άλλο εδώ» του είπα. «Θα μπεις σε πρόγραμμα θες δεν θες. Από εδώ θα φύγεις. Αυτά που ήξερες τελείωσαν. Πάρε την ευθύνη της ζωή σου».

Εντάχθηκε στο πρόγραμμα απεξάρτησης της Όασις. Σήμερα είναι παντρεμένος με δύο κοριτσάκια. Και πατάει γερά στα πόδια του. Εγώ δεν ξέχασα. Συγχώρεσα τον εαυτό μου και κατάλαβα τα λάθη μου, αλλά δεν ξέχασα. Και την εμπειρία μου την μοιράζομαι μαζί σας, και με κάθε γονέα που μου εκμυστηρεύεται το πρόβλημά του.

«Ξυπνήστε» λέω. «Ξυπνήστε πριν να είναι αργά και ζητήστε βοήθεια. Δεν είναι δικά μας τα παιδιά, αλλά του Θεού και της  Ζωής. Εμείς πρέπει απλά να τους δείξουμε τον δρόμο για να επιστρέψουν στη ζωή. Αλλά για να επιστρέψουν στη ζωή πρέπει πρώτα να μάθουμε να ζούμε εμείς. Όχι γι’ αυτά αλλά για εμάς».

Ενημερωθείτε, ζητήστε πληροφορίες από τους ειδικούς. Μην προσπαθείτε να το σηκώσετε μόνοι σας όλο αυτό. Γιατί θα κάνετε μεγάλα λάθη και τα λάθη πληρώνονται.

Ελισάβετ