ΚΑΜΜΕΝΟ ΧΑΡΤΙ ΜΕ ΦΩΝΑΖΑΝ ΟΛΟΙ

Με λένε Γιάννη και σήμερα είμαι 56 χρονών. Καθαρός από όλα εδώ και 14 χρόνια, και ναι, όσο κι αν κάποιοι που είναι ακόμα στην χρήση μπορεί να το αμφισβητούν, είμαι ευτυχισμένος. Είμαι πατέρας μίας υπέροχης κόρης που μόλις τελείωσε με άριστα το μεταπτυχιακό της στην Πληροφορική στην Αγγλία, και ενός γιου που έχει την δική του οικογένεια και μου χάρισε κι έναν πανέμορφο εγγονό. Πράγματα που σήμερα μπορώ να χαρώ με όλη μου την ψυχή αφού από τότε που έκοψα τα ναρκωτικά έμαθα να χαίρομαι με τα ουσιαστικά πράγματα που αξίζουν σε αυτή τη ζωή. Κατάφερα να βγω με την βοήθεια του Δαμιανού και της Όασις και να αρχίσω πάλι τη ζωή μου από το μηδέν, μιας  τα είχα κάνει όλα σαλάτα μέχρι να πάρω την απόφαση να τον ακούσω και να κάνω πράξη τις συμβουλές του.

Ήμουν στην χρήση και με τα δύο πόδια, έπινα αλκοόλ, πρέζες, κόκες, τα πάντα. Ό,τι έβρισκα. Το μόνο που απολάμβανα στην ζωή μου πέρα από το να πετάξω εξυπνάδες και σοφιστικέ ατάκες για να εντυπωσιάσω όποιον ερχόταν στο γραφείο μου να με δει, ήταν να πίνω μέχρι να μην καταλαβαίνω πια που βρίσκομαι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα γίνει ρεζίλι στους πελάτες από την σούρα μου, την ασυνέπεια και την επιπολαιότητά μου. Η μία ουσία αντικαθιστούσε την άλλη –έτσι για να μην ξεμένω όταν μία ουσία εξαφανιζόταν από τις πιάτσες- γιατί άλλωστε έτσι κρατιόμουν και μπορούσα και δούλευα.

«Εξαιρετικός μηχανικός ο Γιάννης, αλλά καμένο χαρτί» έλεγαν οι φίλοι μου και όσοι με γνώριζαν. Η γυναίκα μου στάθηκε πάντα στο πλάι μου σε όλα και την ευχαριστώ γιατί στην πραγματικότητα ήταν εκείνη που κράτησε την οικογένεια και το γραφείο μας όταν εγώ για χρόνια δεν ήμουν σε θέση όσο εργατικός κι αν ήμουν.

Είχα πάντα την ψευδαίσθηση ότι πίνοντας ναρκωτικά αλλά κάνοντας κάποιες μακροχρόνιες παύσεις –ας μην γελιόμαστε, ποτέ δεν κρατούσαν πάνω από έξι μήνες, το πολύ χρόνο- ότι δεν ήμουν εξαρτημένος, κι έτσι έριχνα στάχτη και στα μάτια εκείνων που νοιάζονταν για μένα. «Δεν έχω πρόβλημα» έλεγα. «Σήμερα πίνω, αύριο τα κόβω όλα». Αλλά, δεν τα έκοβα. Εμένα έκοβα και το ήξεραν όλοι.

Είχα πολλά θέματα πέραν του ότι ήμουν ένας ξεροκέφαλος εγωιστής που τα ήξερε όλα και έδινε λύσεις σε όλους τους άλλους πέρα από τον εαυτό μου. Αν δεν ήταν η γυναίκα μου να κρατήσει το γραφείο και την επιχείρηση και να καταφέρει να μεγαλώσει τα παιδιά μας, εγώ θα ήμουν χαμένος από χέρι και σήμερα ένας Θεός ξέρει που θα βρισκόμουν και τι θα είχαν περάσει τα παιδιά μας. Κάποια στιγμή, κλήθηκα να διαλέξω ή την χρήση μου ή την οικογένεια και τα παιδιά μου γιατί δεν πήγαινε άλλο. Και διάλεξα την Όασις και τον Δαμιανό που στάθηκε στο πλευρό μου όλα αυτά τα χρόνια σε όποια δυσκολία και αν αντιμετώπισα στην μάχη που έδινα με τις κακές πλευρές του εαυτού μου. Ήμουν ένα καμένο χαρτί και ήταν η Όασις που κατάφερε να καθαρίσει τις καμένες άκρες σ’ αυτό το χαρτί και να ζωντανέψει ξανά τα χρώματα.

Περνάω από εκεί και τους βλέπω συχνά πυκνά. Μεγαλώνουμε μαζί, και μεγαλώνουμε όμορφα με υγεία στο σώμα και το πνεύμα, μιλάμε για τα παθήματά μας, για τις αλλαγές μας, για τα πιο όμορφα πράγματα που έχουμε στην ζωή μας, τα παιδιά μας και τους ανθρώπους που πίστεψαν σε μας και μας αγάπησαν παρά τις ατέλειες και τα λάθη μας.  Μαζί πίνουμε τον καφέ μας και απολαμβάνουμε όσα πετύχαμε όταν αποφασίσαμε να πάμε κόντρα στον εθισμό μας και τα ελαττώματά μας. Και νιώθουμε τυχεροί και ευλογημένοι.

Καλή δύναμη εύχομαι και καλές αποφάσεις σε όλους όσους δεν έχουν κάνει ακόμα το βήμα να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και τον τρόπο που έχει να προτείνει η Όασις. «Πίστη ότι κάποιος άλλος μπορεί να μας δείξει τον δρόμο όταν δεν καταφέρναμε να τον βρούμε μόνοι μας».

Γιάννης