“Πίστευα ότι η χρήση ήταν επιλογή”

Είμαι ο Κώστας ετών 33. Είχα 20 χρόνια στον ενεργό εθισμό. Στα περισσότερα από αυτά πίστευα ότι η χρήση ήταν επιλογή μου.

Ξεκίνησα την χρήση με χασίς στα 13. Κατάλαβα ότι μου άρεσε να γεμίζω το κεφάλι μου με αυτόν τον τρόπο όπως επίσης είδα ότι μου έδινε συγκεκριμένη ταυτότητα η οποία σε εκείνη την ηλικία μου άρεσε.

Ο δρόμος είχε ανοίξει για τις ουσίες και ήμουν πρόθυμος και για άλλες δοκιμές. Έτσι στα 14 ξεκίνησα την χρήση χαπιών και οπιούχων σιροπιών. Η συνέχεια ήταν να προσθέσω και τα παραισθησιογόνα. Αυτή η punk και γενικώς εναλλακτική κουλτούρα μου άρεσε και τα ναρκωτικά ήταν απαραίτητο συστατικό. Μέχρι τα 18 τα ναρκωτικά έγιναν προϋπόθεση για διασκέδαση και κοινωνικότητα. Μαζί με όλα αυτά το αλκοόλ συντρόφευε την καθημερινότητά μου. Είτε μόνος μου, είτε με την κοπέλα μου, είτε με χρήστες ή με φυσιολογικούς ανθρώπους, αυτό που έκανα ήταν να πίνω. Το παρουσίαζα σαν στοιχείο της προσωπικότητάς μου.

Η οικογένειά μου δεν κατάλαβε κάτι. Δεν την άφησα να καταλάβει. Ήμουν μακριά της και της έλεγα ψέματα.

Κάπου στην ηλικία των 20 ήρθα σε επαφή με  την ηρωίνη. Από κει και πέρα η ζωή μου ήταν ένας αγώνας να συνδυάσω μια όσο γίνεται φυσιολογική ζωή με το πιώμα μου. Όταν είχα χρήματα πήγαινα σε ψυχιάτρους και τους ζητούσα να μου γράψουν χάπια και μου τα έγραφαν.

Τελικά παγιδεύτηκα σε μια αόρατη φυλακή και παραδέχτηκα ότι θέλω βοήθεια. Στα 27 μου ξεκίνησα τις προσπάθειες για απεξάρτηση όπου μέχρι και σε στρατιωτικό νοσοκομείο της Ρωσίας με έφτασαν. Τα στερητικά σύνδρομα είχαν γίνει ρουτίνα. Πίστευα όμως πως αυτό είναι το κόστος.

Είχα απογοητευτεί από τις αποτυχημένες προσπάθειες για απεξάρτηση, αλλά το πείσμα και η θέληση παρέμεναν. Όταν έφτασα στον προσωπικό μου πάτο, να μένω στο δρόμο και να κλέβω για να πιώ, τότε έκανα την πιο σοβαρή και υπεύθυνη προσπάθεια για αλλαγή.

Οι γονείς μου μ’ ενημέρωσαν για την «Όασις». Ήταν άλλη μία ευκαιρία. Ο δρόμος δεν είχε πολλές επιλογές. Η απεξάρτηση, τουλάχιστον η σωματική, είναι εύκολη. Το ζητούμενο για μένα όμως ήταν η αλλαγή.

Αυτό που πλέον έχω κερδίσει είναι μία διαφορετική ηρεμία από αυτή που αγόραζα στους δρόμους, η οποία έχει διάρκεια και προϋποθέσεις για ένα μέλλον το οποίο εγώ θέλω και έχω επιλέξει, χωρίς την παράνοια των οποιονδήποτε ουσιών.

Μία οικογένεια, μία δουλειά, καθαρή βούληση, καθαρός.