Η ΘΑ ΜΠΕΙΣ ΣΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Η ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

Η φιλία είναι το παν για μένα και τους φίλους δεν τους αφήνεις όταν σε έχουν ανάγκη. Στην αρχή δεν ήξερα, δεν γνώριζα τι έπρεπε να κάνω. Με τον Βασίλη είχαμε μεγαλώσει μαζί αφού τα σπίτια μας ήταν δίπλα-δίπλα και οι γονείς μας πολύ φίλοι και θα έκανα το παν γι’ αυτόν, αρκεί να τον βλέπω ευτυχισμένο. Όμως δεν ήταν. Από τότε που τον θυμόμουν, κάτι του έλειπε. Μέσα μου έλεγα ότι έφταιγε που δεν είχε τον πατέρα του, και που η μητέρα του είχε πεθάνει κι εκείνη νωρίς. Και χωρίς να το καταλαβαίνω, υποσυνείδητα, είχα αναλάβει να παίξω τον ρόλο τους.
Κάναμε πολλή παρέα κι όταν άρχισε να δείχνει τα πρώτα σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά, ήμουν η πρώτη που το κατάλαβα. Η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Όμως ήταν καλό παιδί και του άξιζε κάτι καλύτερο. Όταν πέθαναν οι γονείς του, εμείς γίναμε η οικογένειά του. Ο πατέρας μου αποφάσισε να τον πάρει στο ξενοδοχείο για να είναι μαζί μας και φρόντισε να τον βοηθήσει να σπουδάσει γιατί ξέραμε ότι ήταν ικανό παιδί και θα ήταν άδικο να μην του δώσουμε την ευκαιρία. Ο Βασίλης ήταν πολύ καλός στη δουλειά του, με διευθυντικά προσόντα και είχε μία εξαιρετική ικανότητα να διαχειρίζεται ανθρώπινο δυναμικό κι έτσι όταν τελείωσε την σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, έγινε ένα εξαιρετικό στέλεχος στο ξενοδοχείο μας.
Αυτό μέχρι που γνώρισε την κοπέλα που τον έβαλε στα ναρκωτικά. Ήταν μία ολέθρια σχέση που κόντεψε να του κοστίσει τη ζωή, και σε μένα κόστισε την εμπιστοσύνη μου στον Βασίλη αφού μέσα σε λίγα χρόνια κατέληξε ακόμη και να κλέψει χρήματα από το ταμείο του ξενοδοχείου για να εξασφαλίσει την δόση του.
Ο πατέρας μου ήταν πολύ στεναχωρημένος. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, δεν ξέραμε από ναρκωτικά, δεν είχαμε ιδέα, δεν μας είχε ξανασυμβεί. Ο Βασίλης έμενε μαζί μας σε ένα διαμέρισμα που του είχαμε παραχωρήσει, και ήταν ένα ισότιμο μέλος της οικογένειάς μας. Κι όταν εγώ γνώρισα τον άντρα μου, ο Βασίλης ήταν και για τους δυο μας, αδελφός. Τον παρακολουθούσαμε για χρόνια να κατρακυλάει στον κατήφορό του. Μέχρι που έβλαψε την υγεία του σε μη αναστρέψιμο βαθμό. Κάποια στιγμή που έπρεπε επειγόντως να μεταφερθεί σε νοσοκομείο για εγχείριση σκωληκοειδίτιδας, μάθαμε ότι ο Βασίλης ήταν φορέας του HIV. Ο ίδιος κατέρρευσε, κι εμείς στεναχωρηθήκαμε πολύ. Όπως μας είπε, πίστευε ότι το είχε κολλήσει από χρήση που έκανε με κοινή σύριγγα με κάποιον άλλο.
Δεν ήξερα τι να κάνω για να τον βοηθήσω. Ο πατέρας μου, μου έλεγε ότι για μένα και για την σχέση που για χρόνια είχε με τους γονείς του δεν τον διώχνει από το σπίτι που του είχαμε παραχωρήσει να μένει, αλλά ότι πια δεν ήταν και τόσο σίγουρος ότι αυτό ήταν το καλύτερο. Αντιθέτως, ίσως να λειτουργούσε και σαν εμπόδιο για την πορεία του. «Πρέπει να πάρει την ευθύνη της ζωής του. Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, του προτείναμε να πάει σε πρόγραμμα, του συγχωρήσαμε τα πάντα, τι άλλο να κάνουμε όταν δεν θέλει να ακούσει κανέναν;”
Είχε πάρει την κάτω βόλτα και κανένας μας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από τον να τον πείσουμε να κάνει ό,τι μπορεί για να σταματήσει τη χρήση. Όμως ήταν τόσο φιλότιμος που εξακολουθούσε να δουλεύει για μας ακόμα κι από το σπίτι έχοντας αναλάβει την διαδικτυακή προώθηση και τα πρακτορεία μας.
Την Όασις την μάθαμε από κάποιες ενημερωτικές ομιλίες που ήρθαν να κάνουν στην πόλη μας για τα ναρκωτικά και τους εθισμούς. Κατάλαβα ότι δεν υπήρχε άλλη λύση για τον Βασίλη από το να μπει σε ένα πρόγραμμα για να ορθοποδήσει και να καταφέρει να συνεχίσει την θεραπεία του για τον ιό που ήταν πια αντιμετωπίσιμος. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να του δώσω να καταλάβει ότι για κανέναν άνθρωπο δεν είναι αργά αν υπάρχει θέληση.
Τον πείσαμε και πήγε στην Όασις. Ήξερε κι ο ίδιος ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Σήμερα, είναι πολύ καλά. Απέχει εντελώς από τα ναρκωτικά, συνεχίζει τη θεραπεία του ζει μία πολύ ισορροπημένη και μετρημένη ζωή. Ο κάθε άνθρωπος δικαιούται μία ευκαιρία. Οι φίλοι μας, μας χρειάζονται όταν δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι όχι να αναλάβουμε εμείς τις ευθύνες τους, αλλά να τους δείξουμε τον σωστό δρόμο. Με διακριτικότητα και αγάπη καλούμαστε να είμαστε κοντά τους για να τους παροτρύνουμε να κάνουν για τον εαυτό τους όσα δεν μπορούν να κάνουν οι άλλοι γι’ αυτούς.
Ευχαριστώ πολύ την Όασις και τον Δαμιανό για όσα μας δίδαξε και εξακολουθώ να μοιράζομαι την ιστορία μου με όποιον έχει ανάγκη από στήριξη και καθοδήγηση. Μην το βάζετε κάτω, υπάρχει λύση για κάθε πρόβλημα, αρκεί να υπάρχει η κατάλληλη υποστήριξη.

Νικολέτα